Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ πέρασε με νίκη από το ΟΑΚΑ στο οποίο αν δεν κάνω λάθος κερδίζει τον ΠΑΟ συνεχώς τα τρία τελευταία χρόνια. Το τελικό 78-72 που γράφει το φύλλο της στατιστικής είναι περισσότερο περιπετειώδες από όσο φαίνεται. Αυτή τη φορά (κι αφού ο Φαλ, ο Γουόκαπ, ο Παπανικολάου και ο Χασάν Μάρτιν έδωσαν ό,τι είχαν στην άμυνα) χρειάστηκαν πολύ οι τρεις τενόροι του Μπαρτζώκα: ο Σλούκας με τους 20 πόντους του, ο Βεζένκοφ με το νυστέρι του κι ο Ντόρσεϊ με την ραψωδία του τρίτου δεκαλέπτου έκαναν πιο πολλά από ό,τι συνήθως. Αλλά έτσι κερδίζονται οι τελικοί: από παίκτες που βγαίνουν μπροστά στην επίθεση.
Ο Ολυμπιακός πέρασε από το καυτό ΟΑΚΑ με τον Γουόκαπ και τον Μάρτιν να έχουν ένα σουτ εύστοχο, τον ΜακΚίσικ ανέτοιμο και εκτός ματς, τους Πρίντεζη και Λαρεντζάκη να παίζουν ελάχιστα και τον Φαλ να βρίσκει όλους κι όλους 5 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αλλά αρκούσαν οι τρεις σκόρερ. Κι όπως πάντα ένα δεκάλεπτο – όνειρο. Που αν το βρει και την Παρασκευή θα φτάσει στο πρώτο νταμπλ από το 1997.
Μια σειρά από δεκάλεπτα
Στον πρώτο τελικό στον Ολυμπιακό έφτανε ένα δεκάλεπτο για να κερδίσει τον Παναθηναϊκό: ήταν το πρώτο. Η εντυπωσιακή έναρξη του Ολυμπιακού οριοθέτησε το ματς. Όταν μια τόσο έμπειρη ομάδα όσο ο Ολυμπιακός προηγείται 23-4 ό,τι ακολουθεί γίνεται τυπική διαδικασία: έτσι και συνέβη. Στο χθεσινό ματς πάλι ένα καταπληκτικό δεκάλεπτο του Ολυμπιακού, το τρίτο αυτή τη φορά, του έδωσε τη νίκη. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο κουβαλώντας ένα βαρύ -14 στην πλάτη. Γύρισε το ματς με ένα επιμέρους 28-10 που θα ήταν και μεγαλύτερο αν ο ΠΑΟ δεν έβρισκε δυο τρίποντα με τον Σαντ Ρος από το πουθενά. Αν κάποιος πιστεύει ότι τα δεκάλεπτά αυτά ήταν τυχαία, ας θυμηθεί το τελευταίο δεκάλεπτο του τελικού του κυπέλλου Ελλάδος. Και τότε ο Ολυμπιακός είχε καθαρίσει το ματς τρέχοντας μόνος στην επίθεση κι αφού είχε προηγουμένως ακυρώσει τον ΠΑΟ στην άμυνα. Στο σαββατιάτικο ματς στο ΣΕΦ οι παίκτες του ΠΑΟ είχαν στο πρώτο δεκάλεπτο 2/14 δίποντα, 0/4 τρίποντα και 1 λάθος. Στον τελικό του κυπέλλου είχαν στο τέταρτο και τελευταίο δεκάλεπτο 6/8 βολές, 0/5 δίποντα, 0/10 τρίποντα, μαζί με 4 λάθη – δηλαδή συνολικά 0 στα 15 σουτ. Χθες στο τρίτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός έτρεξε ένα 22-2 σε έξι λεπτά (!) – ο ΠΑΟ στη λήξη του δεκαλέπτου είχε βάλει τρία σουτ όλα κι όλα. Τα κατάφερε λίγο καλύτερα από ό,τι στο πρώτο δεκάλεπτο στο ΣΕΦ το Σάββατο κι από ό,τι στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Αλλά το είδος της καταστροφής που έπαθε ήταν το ίδιο.
Η μια και μόνη ομοιότητα
Η εντυπωσιακή ομοιότητα των τριών αυτών δεκαλέπτων είναι μια και μόνη: από το παρκέ λείπει ο Σλούκας, που και στο ΣΕΦ και χθες μπορεί να είναι και ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Παράδοξο; Όχι φυσικά. Χθες ο Σλούκας κρατά όσο μπορεί μόνος του τον Ολυμπιακό στην αντάρα του πρώτου ημιχρόνου, όπου είναι ο μόνος που δημιουργεί και σκοράρει. Στο τέταρτο δεκάλεπτο ενώ ο Ολυμπιακός, έχει κάπως αδειάσει μετά το ξέσπασμα, πάλι ο Σλούκας κρατάει τη νίκη χάρη στην σωστή καθοδήγηση – φυσικά και χάρη στους πόντους του. Το Σάββατο στο ΣΕΦ ήταν πάλι ο πρώτος σκόρερ του κι ας μην ξεκίνησε. Τι συμβαίνει; Κάτι απλό: ο ΠΑΟ έχει βασίσει όλη την τύχη του στην πιθανότητα να του κάνει τη ζωή δύσκολη και στιγμές στιγμές το καταφέρνει, αφού η μισή ομάδα του αυτόν κυνηγάει. Αλλά όταν ο Σλούκας δεν είναι στο παρκέ συμβαίνουν δυο πράγματα: πρώτον σφίγγει η περιφερειακή άμυνα του Ολυμπιακού με τον Γουόκαπ, τον Παπανικολάου, αλλά και τον Ντόρσεϊ που και στα δυο ματς ήταν και αμυντικά αξιοπρεπής. Δεύτερον ο ΠΑΟ δεν ξέρει σε ποιον να πρωτοπαίξει άμυνα και χάνεται – όταν πχ κλείνει για να φυλαχτεί από τον Φαλ ο Ντόρσεϊ (ή σε άλλες περιπέτειες ο ΜακΚίσικ) βρίσκει τρόπους να διεισδύσει κι ο Βεζένκοφ με τον Παπανικολάου έχουν ελεύθερα σουτ. Αν τολμήσει να απλώσει την άμυνά του ο Φαλ κάνει πάρτι. Χθες επιπλέον στο σκληρό πρώτο ημίχρονο ο Σλούκας με τα κερδισμένα του φάουλ έχει ξεπαστρέψει και τους περιφειακούς του: Μποχωρίδης, Σαντ Ρος και Σίβα είναι φορτωμένοι φάουλ. Κι ο Ντόρσεϊ αλωνίζει ανενόχλητος.
Φανερό από την αρχή
Τα τελευταία επαναλαμβανόμενα ματς της σεζόν αποδεικνύουν κάτι που όλοι όσοι αγαπούν το μπάσκετ είχαν καταλάβει από την αρχή: ο Ολυμπιακός φέτος, έχοντας διαβάσει καλά την προηγούμενη σεζόν του, έφτιαξε μια ομάδα επιθετικά λειτουργική (κι όχι μάλιστα εξαρτημένη από ένα και μόνο παίκτη) αλλά και αμυντικά σκληρότατη – δηλαδή μια ομάδα ικανή να παίξει πραγματικό μπάσκετ. Αυτό ο Ολυμπιακός το πέτυχε διότι λείποντας από το πρωτάθλημα είχε καθαρό μυαλό και μπόρεσε να δει τις ανάγκες του: έκανε προσθήκες σημαντικών παικτών για να παίξει καλύτερα. Ο ΠΑΟ αντιθέτως, μάλλον κομμάτι πανικόβλητος και στρεσαρισμένος από την επιστροφή του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, προσπάθησε να φτιάξει μια ομάδα ικανή να σταματήσει τον Ολυμπιακό δηλαδή (με βάση τη λογική αυτών που στην ομάδα υπάρχουν μπροστά η πίσω από τις κουρτίνες) το μόνο αντίπαλό του.
Χωρίς αγωνιστική ταυτότητα ο ΠΑΟ χάθηκε στην Ευρωλίγκα και η νίκη του στο πρώτο ματς της σεζόν με τον Ολυμπιακό θόλωσε ακόμα πιο πολύ τις κρίσεις. Ετσι σήμερα βρίσκεται με μια ομάδα που μάξιμουμ μπορεί να εμφανιστεί στο παρκέ με σχήματα που μπορεί για κάποια δεκάλεπτά να ζορίσουν την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, αλλά μέχρι τόσο: για να γυρίσει τη σειρά, που φυσικά δεν τελείωσε πρέπει να γίνουν τα απίθανα. Χθες το σχήμα με τον Νέντοβιτς και τους τέσσερις ψηλούς πχ του έδωσε ένα διάστημα καλής λειτουργίας, κυρίως γιατί απόντος του Φαλ ο Ολυμπιακός δεν έχει το καλύτερο παιγνίδι μέσα από τη ρακέτα, αλλά αυτού του είδους οι προσαρμογές είναι ημίμετρα: όταν ο Ολυμπιακός ξεδιπλώνει το παιγνίδι του ο ΠΑΟ καταρρέει και μάλιστα θεαματικά γιατί δεν έχει κάτι να αντιτάξει δημιουργικά – μονίμως πρέπει να προσαρμοστεί και με διαφορετικούς προπονητές βρίσκεται πάντα μπροστά στο ίδιο αδιέξοδο. Γιατί; Γιατί αγωνίζεται κόντρα σε μια ομάδα που φτιάχτηκε για να παίξει μπάσκετ κόντρα σε όλους στην Ευρωλίγκα και που ο προπονητής της κάθε φορά αναζητά την κατάλληλη πεντάδα για να πάρει το ματς όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος: απλά με τον ΠΑΟ αυτό του είναι ευκολότερο γιατί τον ξέρει και καλύτερα. Κι έτσι εξηγείται το επί μέρους 6-1, που ένας Θεός ξέρει πως δεν είναι 7-0: το ματς που ο Ολυμπιακός έχασε από τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ ήταν μάλλον το πιο εύκολο απέναντί του.
Η μικρή λεπτομέρεια
Σε όλα αυτά βέβαια υπάρχει και μια λεπτομέρεια που παίζει πλέον ρόλο: ότι το #mexritelous άλλαξε το σκηνικό και στη διαιτησία και παντού. Το σημαντικό για τον Ολυμπιακό δεν ήταν απλά να φύγει το παλιό καθεστώς (οι πατριάρχες και τα εξαπτέρυγα), αλλά να μην υπάρχει τίποτα που θα μπορεί πια να του διαλύσει το μυαλό. Χθες το ματς ξεκινά με τους διαιτητές να χρεώνουν δυο φάουλ στον Γουόκαπ και δυο στον Φαλ σε τρία λεπτά. Σε πολλούς επέστρεψαν οι μνήμες εκείνης της αλησμόνητης βραδιάς που ο Μιλουντίνοφ είχε τρελαθεί βλέποντας να γίνεται διαγωνισμός για το ποιος θα τον αποβάλει πρώτος. Αλλά δεν συνέβη τίποτα το ακραίο τελικά: ο Μπαρτζώκας έβγαλε τους δυο παίκτες, ο Ολυμπιακός υπέφερε χωρίς αυτούς για 16 λεπτά, αλλά όταν γύρισαν του έδωσαν τη νίκη. Κι όταν ο Γουόκαπ έφτασε γρήγορα τα τέσσερα φάουλ, πάλι δεν υπήρχε πανικός: κανείς δεν ένιωθε στο ίδιο έργο θεατής. Η μάλλον αυτό το ένιωσαν τελικά παίκτες, προπονητές και οπαδοί του ΠΑΟ που είδαν την ομάδα τους να χάνει για μια ακόμα φορά με τον ίδιο τρόπο. Γιατί ο Ολυμπιακός, εκεί που μοιάζει να παίζει με χειρόφρενο, πατάει κάποια στιγμή το γκάζι για ένα δεκάλεπτο και εξαφανίζεται…
